Εγκαίνια: Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015, ώρα: 20:00
Το Σπίτι της Κύπρου, στο πλαίσιο του εικαστικού του προγράμματος, φιλοξενεί την έκθεση “EX – CHANGE: RISK”.
H έκθεση πραγματοποιείται με τη συνεργασία της Αυστριακής Πρεσβείας στην Αθήνα και της Πρεσβείας της Κυπριακής Δημοκρατίας με τη συμμετοχή καλλιτεχνών από την Αυστρία, την Ελλάδα και την Κύπρο. Αποτελεί μια απόπειρα ανίχνευσης του σύγχρονου εικαστικού γίγνεσθαι των τριών χωρών οι οποίες, αν και ξεκινούν από διαφορετικές ιστορικές αφετηρίες, συμπορεύονται και δημιουργούν σε μια ενωμένη Ευρώπη.
Ο τίτλος της έκθεσης, την οποία επιμελείται η ιστορικός τέχνης Εύα Κέκου, αποτελείται από δύο συνθετικά: το πρώτο, EX, αναφέρεται στο παρελθόν, που βρίσκεται σε διάλογο με το μέλλον• το δεύτερο, CHANGE, στην αλλαγή. Έτσι, παρελθόν και μέλλον αποπειρώνται τόσο μια διαπραγμάτευση όσο και μια συμφιλίωση.
Σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, η ανταλλαγή –όπως παραπέμπει και ο τίτλος της έκθεσης– αποτελεί βασική προϋπόθεση επικοινωνίας και επίλυσης προβλημάτων. Οι καλλιτέχνες προσεγγίζουν τα εσωτερικά δρώμενα και την ιστορική διαδρομή της κάθε χώρας με κριτικό βλέμμα, αλλά παράλληλα με εξωστρεφή διάθεση, αποδεχόμενοι την ανάγκη για αλλαγή.
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Ειρήνη Βουρλούμη (Ελλάδα), Margarethe Drexel (Αυστρία), Γιώργος Δρίβας (Ελλάδα), Margarethe Jahrmann (Αυστρία), Ανδρέας Καλλή (Κύπρος), Κατερίνα Κανά (Κύπρος), Αnna Khodorkovskaya (Αυστρία), Μάρω Μιχαλακάκου (Ελλάδα), Εύη Σαββαΐδη (Ελλάδα), Station Rose (Αυστρία), Πάνος Τσαγκάρης (Ελλάδα), Σάββας Χριστοδουλίδης (Κύπρος), Osama Zatar (Αυστρία).
Tο παρελθόν, το παρόν και το ρίσκο συγκροτούν τους τρεις βασικούς άξονες γύρω από τους οποίους δομείται η αφήγηση της παρούσας έκθεσης. Εν προκειμένω, το ρίσκο αποτελεί μια έννοια που προσδιορίζει περιόδους μετάβασης στο ατομικό, το κοινωνικό και το πολιτικό επίπεδο – σύμφωνα με τον Beck και τον Giddens, ο όρος «κοινωνία του ρίσκου» αναφέρεται στον τρόπο οργάνωσης μιας κοινωνία υπό την απειλή κινδύνου. Σε τέτοιες περιόδους, η προσωπική, συλλογική και εθνική ταυτότητα μετασχηματίζεται, μέσα από εσωτερικές διεργασίες και εξωτερικές επιδράσεις.
Μεταφορικά, ο τίτλος παραπέμπει σε δύο κεντρικές έννοιες (“exchange” και “risk”) του παγκόσμιου χρηματιστηριακού «κώδικα επικοινωνίας»• ενός κώδικα που με τη βία «κανονικοποιεί» και δημιουργεί μια κίβδηλη μορφή επικοινωνίας. Ωστόσο, η εν λόγω συνθήκη δεν πρέπει να εκλαμβάνονται εφησυχαστικά ως μια έξωθεν επιβαλλόμενη κατάσταση την οποία οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να παρέμβουν, αλλά ως ένα ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί υπεύθυνα και το οποίο μπορεί να επιλυθεί μέσω της ανάληψης δραστικών πρωτοβουλιών.
Χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα, η έκθεση αποπειράται να φέρει σε επικοινωνία τις τρεις τελευταίες γενιές καλλιτεχνών από τις συμμετέχουσες χώρες, έχοντας ως αφετηρία έναν κοινό προβληματισμό. Σκοπός της είναι να αναδείξει τις πολύπλευρες πτυχές του θέματος που πραγματεύεται, να εγείρει ερωτήματα και να ανακινήσει έναν διάλογο με το κοινό.
Το φωτογραφικό έργο της Ειρήνης Βουρλούμη αναδεικνύει διαφορετικές πτυχές της ελληνικής πραγματικότητας από το παρελθόν και το παρόν, εικόνες που συνθέτουν την ετερόκλητη ταυτότητα της χώρας.
Το καλλιτεχνικό, διεπιστημονικό έργο της Margarethe Jahrmann (μόδα, νέα μέσα, gaming, performance) συμφιλιώνει διαφορετικά μέσα και τάσεις της σύγχρονης τέχνης σε μια αρμονική σύζευξη.
Ο Γιώργος Δρίβας στο έργο του “Sequence Error” εμπνέεται από τη γνωστή φράση του Καρλ Μαρξ «Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, πρώτα ως τραγωδία, έπειτα ως φάρσα» και χρησιμοποιεί αποσπάσματα από δύο ιστορικούς λόγους του 20ού αιώνα, τοποθετώντας τα σε ένα σύγχρονο εταιρικό πλαίσιο. Ο ένας λόγος ανήκει στον Τσε Γκεβάρα και ο άλλος στον Αμερικανό στρατηγό Μάρσαλ.
Η Μargarethe Drexel, στο δίπτυχο φωτογραφικό της έργο “Trial and Error” –το οποίο έχει προκύψει από μια περφόρμανς στην ιδιαίτερη πατρίδα της, το Τιρόλο– δεν φοβάται να δοκιμαστεί και να εκτεθεί στο ενδεχόμενο της αποτυχίας. Άλλωστε, τόσο η δοκιμασία όσο και η αποτυχία αποτελούν στοιχεία μιας εξελικτικής διαδρομής, όπου το ένα συμπεριλαμβάνει και συνεπάγεται το άλλο. Σε αντιδιαστολή με το εξωστρεφές δίπτυχο “Trial and Error”, το βίντεο της “A gameisagameisagame” εκτυλίσσεται σε ένα σκοτεινό περιβάλλον, το οποίο παραπέμπει στο υποσυνείδητο και στους φόβους που αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε: ιδίως το ρίσκο που ενέχει την αλλαγή και την επερχόμενη αποτυχία.
Το γλυπτό του Ανδρέα Καλλή συνδέει δύο εκ πρώτης όψεως ασύμβατα υλικά, τα οποία λειτουργούν διαδραστικά μεταξύ τους και φτάνουν πολύ κοντά στο να επιφέρουν μια «επικίνδυνη» αλλαγή, η οποία μας παραπέμπει σε έννοιες όπως η απειλή, το απρόσμενο και το ρίσκο.
Το γλυπτό της Κατερίνα Κανά μάς καλεί να δούμε πίσω από το προφανές και να αναστοχαστούμε βαθύτερα την αποκάλυψη μιας «νέας» ταυτότητας.
Οι εικόνες της Anna Khodorkovskaya προκύπτουν μέσα από μια λιτή αισθητική «γλώσσα». Τα σχήματα συμπληρώνουν τα ίχνη του καμβά, δημιουργώντας νέους συσχετισμούς και συναρτήσεις.
Η Μάρω Μιχαλακάκου χρησιμοποιεί το μπλε βελούδο ως καμβά του έργου της και απεικονίζει ένα χέρι που μεταμορφώνεται, εκφράζοντας έτσι την ανάγκη για διαπραγμάτευση, αλλαγή και αλληλεγγύη.
Η Εύη Σαββαΐδη στο γλυπτό της “The dice is thrown” πραγματεύεται την έννοια του ρίσκου, όχι ως μοιρολατρία, αλλά ως κίνηση ευθύνης, ανάληψης κινδύνου και υπολογισμού των συνεπειών.
Το καλλιτεχνικό ντουέτο Station Rose, που αποτελείται από την Elisa Rose και τον Gary Donner, στο έργο τους “99 against 1” εμπνέονται από την ανισότητα και την πόλωση που δημιουργεί η κρίση.
Στο έργο του Πάνου Τσαγκάρη “CHAOS (For Between The Light And The Darkness We Stand)”, η έννοια της μετάβασης από το σκοτάδι στο φως συμβολίζει τη σταδιακή αποσύνδεση από την υλικότητα και την αργή αφύπνιση της υψηλής ενσυνείδησης. Εξώφυλλα διεθνών εφημερίδων συλλέχθηκαν από τον καλλιτέχνη ως αφετηρία για το έργο του, το οποίο αναφέρεται στη σχετικά πρόσφατη ελληνική ή/και διεθνή κρίση.
Ο Σάββας Χριστοδουλίδης στο έργο του “I Have Got Something to Tell You (Girl with a Bubble)” υπαινίσσεται το ρίσκο που ενέχει η επικοινωνία, καθώς οι ίδιες οι λέξεις μπορούν να αποτελέσουν τροχοπέδη στον ουσιαστικό διάλογο, αλλά και να χρησιμοποιηθούν ως μέσο αποπροσανατολισμού.
Ο Osama Zatar, Παλαιστίνιος καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στη Βιέννη, πραγματεύεται το θέμα της (αν-)ελευθερίας και των δεσμεύσεων που επιβάλλουν οι πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές επιταγές.
H έκθεση πραγματοποιείται με την ευγενική χορηγία της Bundeskanzleramt Oesterreich (Αυστριακή Ομοσπονδιακή Καγκελλαρία) και της Αυστριακής Πρεσβείας στην Αθήνα με τη στήριξη της AEGEAN, της Karavias Art Insurance, του St. George Lycabettus Hotel και του BiancoNero, ενώ στηρίζεται επικοινωνιακά από τον BHMA FM 99,5, την Athens Voice και το διαδικτυακό πολυθεματικό περιοδικό Popaganda.
Διάρκεια έκθεσης: 28 Ιανουαρίου – 6 Μαρτίου 2015
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή 11:00 – 18:00
