Συνέντευξη στη Βιολέττα-Ειρήνη Κουτσομπού, MBPsS, (BA, MA, Dip.CounsPsy, MSc), Ψυχοθεραπεύτρια, Σύμβουλο, Καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας
Η Μάρω Βαμβουνάκη έχει έναν ξεχωριστό τρόπο να διερευνά τη ζωή, τους ανθρώπους και τα συναισθήματά τους. Με τη γραφή της πλέκει το νήμα ανάμεσα στην ψυχολογία, την λογοτεχνία, το βίωμα και την πνευματικότητα με τρόπο μοναδικό κι ανεπανάληπτο. Το νέο της βιβλίο «Η μπαλάντα της ζήλιας» υπήρξε η αφορμή για μια ενδιαφέρουσα συζήτηση στα Ψυχο-γραφήματα.
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσετε το βιβλίο σας με τρεις λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;
Μ.Β.: Μια μυθιστορηματική ψυχοθεραπεία.
Η ιδέα να γράψετε ένα βιβλίο με θέμα την ζήλια πως γεννήθηκε;
Η ζήλεια είναι ένα απαίσιο δαιμόνιο. Καταστρέφει ζωές, σχέσεις, προξενεί εγκλήματα. Το χειρότερο, παραποιεί την πραγματικότητα και προξενεί μερικές και τοπικές σχιζοφρένειες και στον πιο “υγιή” χαρακτήρα.
«Δεν πρόκειται να κερδίσεις σχέση με άλλον, σχέση με άλλους, ώριμη και μεστή, σχέση ελπιδοφόρα, αν πρώτα δεν έχεις μυηθεί στη μοναξιά σου». Πόσο σημαντική είναι η μοναξιά για εσάς;
Μ.Β.: Για όλους η μοναξιά είναι σημαντικότατη! Είτε σαν επιλογή επιθυμητή, είτε σαν τρόμος. Χαράζει πορεία. Εγώ πιστεύω εκείνο που λέει ο Σοπενχάουερ. Ότι μονάχα όταν μπορείς να είσαι μόνος, είσαι ελεύθερος. Δεν είναι βέβαια καθόλου εύκολη η ασκητική, είναι όμως συναρπαστική, έστω για κάποιους.
Τελικά πόσο σημαντική είναι η παιδική μας ηλικία, η αγάπη αυτή που λάβαμε ή όχι στην διαμόρφωση του ψυχισμού;
Η παιδική ηλικία είναι το θεμέλιό μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μας καταδικάζει ισόβια σ΄ εκείνο που μας διαμόρφωσε τότε. Ο άνθρωπος έχει μεγάλα όπλα να επιλέγει τι θα κάνει τον εαυτό του, τη ζωή του, όταν τελειώσει η παιδική ηλικία του. Οι καθηλώσεις είναι επιλογές διότι μην ξεχνάμε, η παιδικότητα, ο παιδισμός κατόπιν, έχουν και πολλά οφέλη. Αλλά οφέλη νοσηρά.
Ποια είναι η δική σας αγαπημένη παιδική ανάμνηση;
Στην άμμο του Σταλού, καλοκαίρια με τα ξαδέρφια μου.
Όταν ήσασταν παιδί, ποιο βιβλίο είχατε αγαπήσει πολύ;
Το “Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν” της Μπέτυ Σμιθ. Απίστευτα πολύ το αγάπησα. Εκείνη η Φράνσις Νόλαν υπήρξε η λογοτεχνική δίδυμη αδελφή μου.
Πείτε μας ποιο βιβλίο αγαπάτε απεριόριστα και θα θέλατε να είχατε γράψει.
Α, είναι πολλά! Πώς όμως να ξεφύγω από τη μαγεία του άφταστου Ντοστογιέφσκι και όλων των έργων του; Του Τολστόι; Της Γιουρσενάρ! Όχι, βέβαια πως διανοούμαι ότι μπορούσα να τα γράψω…Αλίμονό μου αν το σκεφτώ, θα είχα αποτρελαθεί!
Στα βιβλία σας μπλέκετε την λογοτεχνία με την ψυχολογία. Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε στον αναγνώστη;
Μ.Β.: Θέλω να περάσω τη σημαντική κάποτε αξία της σωστής, γειωμένης, γενναίας ψυχοθεραπείας με κλίμα πιο μυθιστορηματικό ώστε να καταφέρω κάτι από την άφταστη μαγεία της ζωής. Να γίνει ελκυστικότερη μια απόπειρα για επιστήμη.
Ο σημερινός άνθρωπος είναι στραμμένος περισσότερο στην ύλη και λιγότερο στην πνευματικότητα. Θα ήθελα να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό.
Μ.Β.: Όχι, όλοι! Πιστέψτε με, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι αληθινής πνευματικότητας γύρω μας. Συμβαίνει όμως, είτε να τους αναστέλλει το γενικό “υλικό” κλίμα για να το φανερώνουν, ή θεωρούν μάταιο να το προβάλλουν μια και η πνευματικότητα είναι μύηση μυστική και προσωπικός βυθός.
Κατά τη γνώμη σας, ποια η ασπίδα μας στους πειρασμούς της ζωής; Είναι πολλοί και καθημερινά μας γυροφέρνουν.
Μ.Β.: Ο προσανατολισμός σε ό,τι και όποιον είναι Αλήθεια.
Η αγαπημένη σας φράση/στίχος ή απόσπασμα.
Μ.Β.: Πάλι του Ντοστογιέφσκι εκείνο το: Είναι εύκολο να αγαπάς τον κόσμο όλο, αλλά πολύ δύσκολο ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.
Η ευχή σας για το μέλλον.
Μ.Β.: Να μη χάνουμε την ελπίδα μας. Όλων των ειδών. Τα πάντα σήμερα εχθρεύονται και πολεμούν την ελπίδα του κόσμου, θέλουν να μας αδυνατίσουν ώστε να γίνουμε υπάκουοι. Πρέπει να επιμένουμε.
