Σίγκμουντ Φρόυντ, Ο ποιητής και η φαντασίωση, Εκδόσεις Πλέθρον, Μετάφραση Γιώργου Σαγκριώτη. Υλικό Ονείρων, Πέννυ Τομπρή, 9,58.
Εθνικό κέντρο βιβλίου / Νέα Εστία, Τεύχος 694, σελ. 768
Το υψηλότερο έργο της ποίησης είναι να δώσει αίσθημα και πάθος σε πράγματα αναίσθητα. Χαρακτηριστική ιδιότητα των παιδιών είναι, όταν παίζουν, να παίρνουν στα χέρια τους πράγματα άψυχα και να τους μιλάνε σαν να είναι πρόσωπα ζωντανά.
Τζιαμπατίστα Βίκο, Η Νέα Επιστημονική Γνώση, Εκδόσεις Gutenberg, Μετάφραση Γιώργου Κεντρωτή.
Δεν υπάρχει τρόπος να κοινοποιηθούν οι εντυπώσεις μας παρά μόνο αν γίνουν λογοτεχνικές. Τα παιδιά είναι μεγάλοι λογοτέχνες γιατί μιλούν όπως νιώθουν, κι όχι όπως πρέπει να νιώθουν, όχι σαν αυτούς που νιώθουν σύμφωνα με τους άλλους. Άκουσα κάποτε ένα παιδί να λέει, για να ειδοποιήσει ότι ήταν έτοιμο να βάλει τα κλάματα, όχι «θέλω να κλάψω» όπως θα ΄λεγε ένα ενήλικος, δηλαδή ένας ηλίθιος, αλλά «θέλω δάκρυα». Κι αυτή η φράση, ολότελα λογοτεχνική, στο βαθμό μάλιστα που θα αποδιδόταν σ΄έναν διάσημο ποιητή (εάν βρισκόταν κάποιος τέτοιος ικανός να τη γράψει), αναφέρεται άμεσα στη ζεστή παρουσία των δακρύων που αναβλύζουν κάτω απ΄τα βλέφαρα, ευαίσθητα στην υγρή αυτή πικρία. «Θέλω δάκρυα». Αυτό το μικρό παιδί όρισε πολύ καλά τη σπείρα του.
Φερνάντο Πεσσόα, Το βιβλίο της ανησυχίας, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Μετάφραση Άννυς Σπυράκου.
Διάρκεια: 8.07
