Επιμέλεια: Εύη Αβδελίδου, Σχολική Ψυχολόγος
Στις διατροφικές διαταραχές το κενό δεν είναι δημιουργικό. Οι θεωρητικοί μιλούν για το ρόλο μίας “Μαύρης Τρύπας” στον ψυχισμό των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν ανορεξία ή βουλιμία. Αυτό το κενό παρουσιάζει (όπως ήδη δείχνει ο τίτλος της) η πολυβραβευμένη ταινία μικρού μήκους του Tom Smith, με διδακτική δομή, όπως και το μέσα της πρωταγωνίστριας Η ηρωίδα παλινδρομεί ανάμεσα στο μηδέν και το υπερβολικά πολύ. Πασχίζει με κάθε μπουκιά να σχηματοποιήσει το κενό της. Η μητέρα της δεν είναι πουθενά, ενώ η φίλη της κατακλύζει με την επικριτική παρουσία της το χώρο που εκείνη προσφέρει για να σχετιστεί.
Τα επίσης κενά πρότυπα ομορφιάς αντικατοπτρίζονται σε κοίλους καθρέφτες που οι κοπέλες φοβούνται να αντικρίσουν. Καμία θεραπεία, όσο υποστηρικτική και επιγραμματική προσπαθεί να είναι δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό που δημιούργησε ένα χέρι που δεν ήταν εκεί όταν το είχαν ανάγκη. Το φιλμ υπογραμμίζει την ανάγκη υποστήριξης αυτών των ανθρώπων η οποία δεν μπορεί να εξαντληθεί σε ομαδικές συνεδρίες και παρηγορητικά λόγια και τελικά αφορά εις βάθος θεραπευτική παρέμβαση σε όλο τους το περιβάλλον και το αγκάλιασμα από αυτό.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Tom Smith
Παίζουν: Kate Louise Turner, Lydia Atherto, Antonia Kleopa
Διάρκεια: 8′:47”
